Cando penso que te fuches, negra sombra que me asombras, ó pé dos meus cabezales tornas facéndome mofa.
Cando maxino que es ida, no mesmo sol te me amostras, i eres a estrela que brila, i eres o vento que zoa.
Si cantan, es ti que cantas, si choran, es ti que choras, i es o marmurio do río i es a noite i es a aurora.
En todo estás e ti es todo, pra min i en min mesma moras, nin me abandonarás nunca, sombra que sempre me asombra
Rosalía de Castro
En castellano, por ejemplo, aquí. ¿De verdad no lo entendéis?
Canta Luz Casal, claro. El penúltimo verso lo cambia: "nin me deixarás ti nunca", pero significa lo mismo.
No se puede ser gallego y aficionado a la literatura sin pensar en la "negra sombra" en momentos de depresión. Llevo un par de días más deprimida de lo habitual los últimos meses (y toda la vida). Debe ser hormonal porque también me ha salido un grano. De cualquier modo, tengo unas inmensas ganas de llorar y el mundo es feo ahí fuera.