miércoles, 14 de enero de 2009

Otra vez la negra sombra...



Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pé dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas,
si choran, es ti que choras,
i es o marmurio do río
i es a noite i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombra

Rosalía de Castro


En castellano, por ejemplo, aquí. ¿De verdad no lo entendéis?

Canta Luz Casal, claro. El penúltimo verso lo cambia: "nin me deixarás ti nunca", pero significa lo mismo.

No se puede ser gallego y aficionado a la literatura sin pensar en la "negra sombra" en momentos de depresión. Llevo un par de días más deprimida de lo habitual los últimos meses (y toda la vida). Debe ser hormonal porque también me ha salido un grano. De cualquier modo, tengo unas inmensas ganas de llorar y el mundo es feo ahí fuera.

10 never more:

Anónimo dijo...

Visité y me gustó.

Comtessa d´Angeville dijo...

Pues yo creo que incluso con negras sombras, el mundo es bonito.

Elaine Crespo dijo...

Maryone!

Estamos iguais! Estou muito deprimida e decepcionada com as pessoas!

Salvo alguns amigos!!
Mas no geral acho que é meu estado de espírito que esta mal!!

Um post muito melancólico e o meu também!
Só que eu vou fugi para onde houver sol!!

Carinhos nos meus amiguinhos e até a volta!

Melhoras!!

Um grande beijo da amiga do brasileira!

Elaine

Juan A. dijo...

Si quieres podemos compartir sombras. Y jirafas. Y renos.

Beso.

maloles dijo...

Yo algo sí lo entiendo, aunque esté en galego. Siempre me ha gustado ese idioma, será por el acento:)
Y Rosalía de Castro, cuando la estudié (precariamente, como dicta el sistema), me cayó bien; será porque era una mujer entre muchos hombres.
Ay, será, será.

Por otro lado, no quería contestarte hasta terminar el "mini-relato", para poder contestarte todo de una... en fin, no sé cómo explicarlo.
En primer lugar, muchas gracias por tus comentarios/consejos; siempre ayuda que alguien te los dé:)
También, siento si te he hecho dar muchas vueltas a la cabeza o recordar cosas que no querías recordar, etc.

Y... lo que te quería decir, es que una cosa es que crean entenderte; y otra el que realmente te entiendan. Por otro lado, puedes encontrar a la persona perfecta; y que no sea perfecta para tí.
No sé...
Tengo la cabeza un poco p'allá (debido al estudio intensivo de economía, maldita economía)
Y, decirte, que a mí tampoco me importa mucho terminar deborada por pastores alemanes(a lo bridget Jones) Me gusta mi soledad.
Pero siempre queda algo de esperanza. A veces, queda, mejor dicho :)

Un beso!!!!

pituenti dijo...

Mmmm... Nunca teño moi claro que dicir nestes casos, inda que teña pasado por iso moitas veces. Supoño que o que levo dicindo ultimamente, que hai días e días...
Quizais mañá sexa un día redondo. Ao final moito é cuestión de discriminar en que cousas poñemos a atención, porque moita merda sí que hai, pero tamén hai cousas fermosas, inda que haxa días en que sexa difícil velo.
Mira, andas en Galicia (que xa é, dígocho eu) e podes falar na tua língua pola rúa, e tes aos teus amigos (polo menos a moitos deles) por aí entre as rúas nas que vives... Tes montañas ao redor (a planicie zaragozana é matadora, pregúntalle a Carol ou a Miguel) e sempre é bo ter verde onde mirar. Tamén lle podes dicir a Carol que che diga onde está o noso refuxio compostelá, que sei que che pode gustar.
MIl bicos e unha aperta ben forte.

Carol Bret dijo...

Pois o refuxio (ou Benvido para os coñecedores) é doado de atopar partindo da facultade de filoloxía... así que un día, despois de tomarnos ese algo aplazado, escapámonos a dar unha voltiña por alá.
Bicos, nena.
A negra sombra é este frio do demo.

Juan A. dijo...

Ayer pensé que me odiabas. Reclamo jirafa.

Beso.

Juan A. dijo...

No sé, pero lo pensé.

Martina dijo...

Gracias por el comentario, Mery. Lo de la editorial es una idea cojonuda. Anagrama publica cosas interesantes, Alianza también, pero nunca del todo. Yo tenía un sueño parecido hace unos años, una jodida emisora de radio, en serio, le daba tantas vueltas, joder, nada es nunca totalmente satisfactorio y yo tenía una maldita idea, pero ya sabes, a la mierda, a la mierda siempre.

Aún sin gustarme Rosalía, me parece una tía cojonuda, quiero decir, no era una jodida furcia remilgada ni nada de eso. Las que realmente me hinchan las pelotas son esas zorritas pseudosoeces, ya sabes...


Bueno...
Dando ánimos no resulto muy convincente, de todos modos no lo hagas por todas esas supuestas buenas razones. Saca toda la mierda que tengas dentro y supongo que ya está. Es como funciona casi siempre.

Un besazo, tía, cuídate.