lunes, 6 de abril de 2009

Castelao


-¡Pobriña! Morreulle un canciño que lle chamaban "Fifi".

(¡Pobrecita! Se le murió un perrito que se llamaba "Fifi")



"Se eu fose autor" (más abajo hay link con traducción)


Se eu fose autor escribiría unha peza en dous lances. A obriña duraría dez minutos nada máis.

LANCE PRIMERO

Érguese o pano e aparece unha corte aldeán. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ó redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada, unha moza garrida, dúas rapaciñas bonitas, un vello petrucio e tres nenos loiros. Todos choran a fío i enxoitan os ollos coas mans. Todos fan o pranto e din cousas tristes que fan rir, ditos paifocos de xentes labregas, angurentas e cobizosas, que pensan que a morte dunha vaca é unha gran desgracia. 0 pranto debe ter unha gracia choqueira, para que estoupen da risa os de "patio de butacas".

E cando se fartan de ri-los señoritos, baixará o pano.

Se eu fose autorLANCE SEGUNDO

Érguese o pano e aparece un estrado elegante, adobiado con moito señorío. Enriba dunha mesa de pés ferrados de bronce, hai unha bandexa de prata, enriba da bandexa hai unha almofada de damasco, enriba da almofada hai unha cadeliña morta. A cadela morta semellará unha folerpa de neve. Ó seu redor chora unha fidalgona e dúas fidalguiñas novas. Todas elas fan 0 pranto i enxoitan as bágoas con paniños de encaixe. Todas van dicindo, unha a unha, gas mesmas parvadas que dixeron os labregos diante da vaca morta, ditos tristes que fan rir, porque a morte dunha cadela non é Para tanto.

E cando a xente do galiñeiro se farte de rir a cachón, baixará o pano moi amodiño.


La primera viñeta pertenece al album "Cousas da vida" (Cosas de la vida) del amigo Castelao. El texto más extenso, de Cousas, uno de mis libros favoritos en el mundo mundial. Castelao es una de las grandes figuras de la literatura gallega, así que supongo que habrá traducciones sueltas por el mundo. En la red no y yo soy vaga, así que linkeo una entrada de un blog de alguien que amablemente se lo tradujo a sus amigos. Espero que no le importe.

Y, en modo Bonus Track, otra de las "cousas da vida". Sí, todavía pasa lo de salir ahí fuera y que te digan "galleguiña". Y todo lo demás. Que tenemos acento, claro que lo tenemos. Pero no somos más tontos por tenerlo. Y vivo en una ciudad que ser es una aldea un poco grande, eso es cierto, pero que fue una de las tres capitales de la Cristiandad en la Edad Media. Junto con Roma y Jerusalén. Superen eso.



-Ese muchacho dicen que sabe muchísimo.

-Si; pero tiene un acento tan gallego...





14 never more:

Sergio dijo...

En cualquier lugar parecen estar esperándote un buen montón de individuos sin imaginación y con ganas de etiquetar que te quieren cambiar el nombre por un apodo relacionado con el lugar dónde has nacido. No sé todavía por qué los acentos de las personas se relacionan con ser inteligente o nos erlo.
Por cierto, con Castelao me has pillado. De momento no lo he probado. Besos.

maloles dijo...

COn lo que me gusta a mí el acento galleguiño:)
Bah! es un acento bien bonito!

Mujer, yo el dinero, el (poco) que tengo lo gasto en demasiadas cosas; así que el alcohol, barato.
jajaja

Pídale un mojito a su barman; y sino véngase por aquí.

Por cierto, me has dado envidia, yo siempre he querido tomar esas cosas. Ays...


Muas!

Martina dijo...

Qué bueno era el cabrón.

Y eso que ya conoces todos esos asquerosos, repungantes, miserables y rastreros prejuicios acerca de la literatura gallega que adornan mi persona y que cualquiera de esas zorritas nacionalistas pseudomodernitas estaría encantada de analizar.

Unknown dijo...

Hola Mery! Me paso a dejarte un coment, que nunca me da tiempo! Un biquiño!! :)

jess dijo...

jajajaja
Linda!!!

Me siento súper identificada porque todos los mexicanos tenemos fama de tontos!!

Me lo confesó ese joven apuesto y varonil en mi viaje al Sur.... yo me morí de la risa y le dije "Júrame que en ese plan nos tienen", y sentenció con esa sonrisa hermosa: "Y vós hablás como cantadito".... ah no, cómo podía yo enojarme ante tan encantador acento jajajaja!!

Aunque nosotros nunca fuimos capital en la Cristiandad jijiji.

De verdad hubo un helado sabor lambada?!?!?!
Yo quiero, yo quiero!!!
=D

Abrazos mi musa hermosa, culta e inteligente!!

Doxa Grey dijo...

A mí me encanta Castelao y, de hecho, tengo en casa un par de láminas enmarcadas ^^. No sé hablarlo aún, pero denme tiempo.

En cuanto a lo de los acentos, los paletos y gilipollas son los que primero discriminan y todavía no entiendo muy bien la razón. En fin, que les den.

Saludos ;)

Juan A. dijo...

Ay, Mery, si es que ya no se puede ser más adorable. Esta vez, para variar, me refería a Castelao, jajajaj.

Difícil superar eso, niñita.

Besos.

JaviJB dijo...

Sí que es difícil seguirme sí...

Al continuo peregrinaje que hago de blog o fotolog, únele el poco tiempo que le dedico ahora, únele el no comentar a nadie, y un largo etc...y te saldá la razón de mi "desaparición".

Bueno, me gustaría decir que en el blog en el que comentaste (fotosdegaliceiro.blogspot.com) va a ser mi destino, pero como nunc se sabe...de momento intentaré continuar por allí.

Me ha gustado mucho saber de usted, espero que no pase tanto tiempo hasta la próxima.

Anónimo dijo...

¡Eso sí, dile tú a un madrileño que tiene acento, ya verás la cara que pone! Persistir en esas cuestones a estas alturas de la vida... ¡Manda carallo!

En fin, espeo que las vaaciones estén resultando fructíferas: yo por mi parte terminé las clases y acto seguido me puse malita... No tengo remedio. Llevo así todo el fin de semana, esto ni son vacaciones, ni son nada.

Te llamo cuando volvamos al campo de estrellas y quedamos para tomar una taza de té, pero que sepas que te perdiste un Hellraiser y unos bocadillos vegetales maravillosos, ala. :p

Mordisquitos,

Lucy.

MaRipOsiTa dijo...

jajajaja malosss todosss!!!

Mi queridísima Dama del Medievo, esta vez lo has clavao, te has superado a tí misma, jaaa, qué pecháaaaaaa de reíiiii con lo de pobriña fifi!!! Te lo juro por Snoopy jajajaja y el pollito amarillo que le acompañaba que nunca me acuerdo cómo se llama...jaaaaaa De hecho creo que me voy a pasar de malosss todosss a pobriña fifi!!! jajajajajajaj

Besosss

Elaine Crespo dijo...

Maryone!

Realmente tentei ler!
Quase que consigo! Acho que se trata de uma peça de teatro!
E achei engraçada a choradeira que você descreve! É isto!!??:(
Fiquei só com pena da cachorrinha que parecia com folerpa!:(

Bem este gato já não é um gato e sim um rato!!(risos)

Não merece atenção!:(

Uma bela quarta Beijos em folerpa e george! Que são mais decentes que aquele RATO!:D

Beijos para você!

Elaine

Shemyr dijo...

Cuando chiquito, pensaba que la perrita blanquita de la foto en que salía mi madre con ella en brazos, se llamaba Fifí.
Pero no era así, sino de otra manera que nunca logré recordar.

Carol Bret dijo...

meryone, qué te has dejado un premio por el camino!!
visita la penúltima entrada de utopía, ok?

Bicos.

CAT dijo...

Yo vivo en la ciudad construida sobre el ombligo de la luna XD

Y si, la neta soy una vanidosa jajaja :P, de nuevo gracias por poner las traducciones, que mira que para los idiomas soy una bruta